علیرضا احمدی: «ما شهیدان آگاه و استادان و معلمان و مجاهدان بزرگی را تقدیم اسلام کردهایم اکنون بر ملت ماست که مسئول هستند راه شهیدان را ادامه دهند... شعارها را به شعور تبدیل کنند» (قسمتی از وصیت نامه شهید علیرضا احمدی ، 1366 ، محل شهادت: ماووت عراق بتاریخ 25/12/1366).
و . . .
قدمها کوتاه است؛
ما را به رفتن خواندهاند؛ باید رفت.
هرچند مسیر بلندی پیش روست؛
با قدمهای شمرده باید رفت،
آن مسیر پر سنگلاخ ناشناخته را.
... سکوت عجیبی، در فضا حاکم است و مرا با خود به قعر زمان میبرد. چه کسی میگوید نمیتوان فضا را تسخیر کرد. حال در زمان و مکانی قدم گذاشتهام که متعلق به جنگ و خون است و نشانگر معرفت و انسانیّت، و برای من حضوری با ارزش. نه شعاری اینجاست که گوشها را کر کند و نه پنداری که آینهها را زنگار زند. این است گذر زمان و سکوت آن. آری؛ خوب میدانم، چه سنگین است برگشتن از دل تاریخ کهن بر عرصهی تنگ زمان! و میدانم مهرههای تسبیه دانایی را در خط زمان، ردیف کردن چه دشوار است. مهرهها را پیدا کردن و پیش هم چیدن چه آشفتگی دارد؛ ولی تمرینی زیباست بر فهمیدن و بیداری.
